Trwam w półśnie. Wtulam się w zwiniętą kołdrę mocno zaciskając ją między udami. Czuję chłód poranka napływający przez uchylone okno. Próbuję wtopić się w pościel, wciąż nie do końca zbudzona. Szukam Cię. Twoich dłoni, ust, zarostu. Jeszcze przed chwilą tak wyraźnie widziałam Twoje oczy. Tak czule dotykałeś moich włosów. We śnie byliśmy blisko. Nasze ciała, nasze umysły były połączone. Twoje dłonie przesuwały się po moich ramionach. Dreszcze przechodzą mnie na samo wspomnienie Twojego dotyku. Rozchylam usta. Rozchylam powieki. Nie ma Cię. Pusto.

Trwam w półśnie. Wtulam się w zwiniętą kołdrę mocno zaciskając ją między udami. Czuję chłód poranka napływający przez uchylone okno. Próbuję wtopić się w pościel, wciąż nie do końca zbudzona. Szukam Cię. Twoich dłoni, ust, zarostu. Jeszcze przed chwilą tak wyraźnie widziałam Twoje oczy. Tak czule dotykałeś moich włosów. We śnie byliśmy blisko. Nasze ciała, nasze umysły były...

Budzik nr 1.
Tabletka. 30 minut przed pierwszym posiłkiem, którą słyszę jak przełyka popijając wodą. Przewracam się na bok. On oplata się wokół mojego ciała i mocno obejmuje w pasie.
Budzik nr 2.
Wstaje. "Kochanie zrobisz mi śniadanie?". Jeszcze na wpół śpiąca siadam, spuszczam nogi z łóżka i wsuwam kapcie. Lecę w dół schodami do kuchni. Smażę omlet lub placki bananowe. Wracam. Kładę talerz na stolik i z powrotem zanużam się w pościeli.
Budzik nr 3.
Mój budzik. Mierzę przed wstaniem ciśnienie i połykam tabletkę na serce. Tak właśnie rozpoczynam każdy swój dzień.

Budzik nr 1.
Tabletka. 30 minut przed pierwszym posiłkiem, którą słyszę jak przełyka popijając wodą. Przewracam się na bok. On oplata się wokół mojego ciała i mocno obejmuje w pasie.
Budzik nr 2.
Wstaje. "Kochanie zrobisz mi śniadanie?". Jeszcze na wpół śpiąca siadam, spuszczam nogi z łóżka i wsuwam kapcie. Lecę w dół schodami do kuchni. Smażę omlet lub placki bananowe....

Otwieram oczy i widzę obok siebie kota. Siadam, a w nogach drugi sierściuch pogrążył się w krainie Morfeusza. Od zawsze byłam śpiochem i poranki są dla mnie ciężkie. Włosy sterczą mi na cztery strony świata, ale powoli wychodzę z łóżka. Jednak nie. Znowu siadam na łóżku i sięgam dłonią pod poduszkę gdzie znajduje się telefon. Przeglądam instagrama, fejsa i sprawdzam pocztę. Ooo jaką ładną pozę kotek przybrał. Trzeba mu cyknąć fotkę, dwie... ewentualnie 10. Gdy w końcu udaje mi się wyjść okazuje się, że minęły dwie godziny. No nie, a miałam wstać wcześniej!

Otwieram oczy i widzę obok siebie kota. Siadam, a w nogach drugi sierściuch pogrążył się w krainie Morfeusza. Od zawsze byłam śpiochem i poranki są dla mnie ciężkie. Włosy sterczą mi na cztery strony świata, ale powoli wychodzę z łóżka. Jednak nie. Znowu siadam na łóżku i sięgam dłonią pod poduszkę gdzie znajduje się telefon. Przeglądam instagrama, fejsa i sprawdzam pocztę....

Mój poranek daleki jest od ideałów głoszonych przez Chodakowskie, Lewandowskie i inne takie. Nie zaczynam dnia poranną gimnastyką, nie przyrządzam perfekcyjnie dobranego, prawie bezkalorycznego, odtłuszczonego, ekologicznego śniadania (ach, żeby jeszcze było mnie na to stać!) - mój poranek to wyścig z czasem.
W pośpiechu wciągam jedną skarpetę, skaczę na jednej nodze do łazienki, jednocześnie usiłując założyć drugą skarpetę. Przy okazji nadepnę jeszcze na ogon kota, który często wyleguje się przed drzwiami mojego pokoju (a ja ciągle o tym zapominam). Jedną ręką myję zęby, drugą czeszę włosy. Guziki zapinam przy śniadaniu, żeby zaoszczędzić czas. Na schodach zazwyczaj potknę się jeszcze o psa, który wyczekuje, aż poda mu się śniadanie, a później stanę twarzą w twarz z babcią (to jest dopiero wyzwanie!). Więc z uśmiechem, miło, grzecznie wysłucham komentarzy w stylu - "ty paproku, leniu (resztę można sobie dopowiedzieć)". Plecak pakuję w minutę, dopiero w szkole się okazuje, że zapomniałam połowy podręczników. Po czym biegnę na złamanie karku do szkoły, skrótem przez pole, co zimą jest nie lada wyczynem.
Od poetyckości trochę odbiegłam, ale nie potrafię wczuć się w celebrytki pouczające, jak zacząć dzień, aby żyć zdrowo i spokojnie (a najlepiej jeszcze być wyspanym!). Tak to chyba żyją tylko one (tudzież politycy).

Mój poranek daleki jest od ideałów głoszonych przez Chodakowskie, Lewandowskie i inne takie. Nie zaczynam dnia poranną gimnastyką, nie przyrządzam perfekcyjnie dobranego, prawie bezkalorycznego, odtłuszczonego, ekologicznego śniadania (ach, żeby jeszcze było mnie na to stać!) - mój poranek to wyścig z czasem.
W pośpiechu wciągam jedną skarpetę, skaczę na jednej nodze do...

Gdy się obudzę nie otwieram od razu oczu, tylko przez ułamek sekundy zastanawiam się, gdzie tym razem się obudziłem. W moim kochanym, rodzinnym domu, w moim własnoręcznie robionym drewnianym łożu, w małej wiejskiej ojcowiźnie. Czy w niewygodnym, małym, tapczaniku, w ciasnym pokoiku, w studenckim mieszkaniu, w mieście które nienawidzę. Po czym otwieram oczy, przeważnie wiem gdzie jestem, ale do ostatniej chwili się łudzę, że może jednak to ta pierwsza opcja. Niestety przeważnie i coraz częściej króluje ta druga. Jednak raz na jakiś czas, myślę o miejskim życiu, kiedy otwierając powieki oglądam wystrój swojego macierzystego pokoju. Jakie jest wtedy moje szczęście. Godzina tak wczesna, że kogut jeszcze nie pieję, a ja wychodzę na dwór oddycham głęboko i Bogu dziękuje, że nie muszę wdychać ciężkiego, zatrutego powietrza i nie słyszę jazgotu samochodów. Mogę boso chodzić po porannej rosie, wdychając zapach bzu i siana, myśląc o tym jakie życie jest piękne.

Gdy się obudzę nie otwieram od razu oczu, tylko przez ułamek sekundy zastanawiam się, gdzie tym razem się obudziłem. W moim kochanym, rodzinnym domu, w moim własnoręcznie robionym drewnianym łożu, w małej wiejskiej ojcowiźnie. Czy w niewygodnym, małym, tapczaniku, w ciasnym pokoiku, w studenckim mieszkaniu, w mieście które nienawidzę. Po czym otwieram oczy, przeważnie wiem...

Promienie letniego słońca obudziły mnie niczym zapach świeżo skoszonej trawy. Wstałam by móć poczuć zapach słońca, bezchmurnego nieba. Ogród przelewał się tysiącami różnych barw żółci, zieleni, czerwieni niczym obraz namalowany szczęściem.
Na niebie motyle rozrzucone niczym błękit na oceanie i ptaki śpiewające przepiękną melodię.
Zapach kwiatów, zapach drzew, zwyczajnie zapach lata na wsi.

Promienie letniego słońca obudziły mnie niczym zapach świeżo skoszonej trawy. Wstałam by móć poczuć zapach słońca, bezchmurnego nieba. Ogród przelewał się tysiącami różnych barw żółci, zieleni, czerwieni niczym obraz namalowany szczęściem.
Na niebie motyle rozrzucone niczym błękit na oceanie i ptaki śpiewające przepiękną melodię.
Zapach kwiatów, zapach drzew, zwyczajnie...

-Aktualizacja bazy danych zakończona pomyślnie.
" Uwielbiam" ten semaforyczny głos w mojej głowie, który wskazuje,że znów zaczynam od nowa. Dźwigam się na ramionach i przytrzymuję metalowych prętów nad bazą aktualizacji. Dokręcam po kolei obie nogi. Mam specjalną parę do pracy na wysokościach. Tym razem dwa razy sprawdzam mocowanie śrub- będzie wstyd na cały wydział jak znów jedna wykręci mi się w trakcie pracy. Chłopaki mieli niezły ubaw ze mnie-przerzucali ją nad moją głową i nie chcieli oddać, a ja biedna z jedną nogą nie mogłam z nimi nadążyć. Dopiero szef zmiany mnie uwolnił od tej "zabawy". Aplikuje w otwór USB pamięć tymczasową na dziś. To co dziś na tapecie? Mosty. Mosty dla ludzi. Żeby ich łączyć. Żeby byli bliżej siebie. Czuje spięcie elektorneronów.
" Budujemy mosty... dla pana starosty..."
Co to za głupia piosenka? Cholera. Znowu jakiś błąd układu. Nie mam pojęcia skąd ją znam, niektórzy mówią,ze z poprzedniego życia jako człowiek, ale wiem, że to tylko bajki. Cholerni spiskowcy, wszędzie węszą spisek. To nawet zabawne pomyśleć, że kiedyś mogłabym być człowiekiem. Takim w podstawowej komórce społecznej z innymi ludźmi. Czasem mnie ciekawi jak to jest tam u nich, ale moja cyberteraputka mówi, że to też błąd układu. I im więcej o tym myślę tym więcej będzie błędów. Zatem nie myśleć, pracować. Od tego przecież jestem. Ultranowoczesny robot budowlany z ultranowoczesnymi kończynami do pracy na dużych wysokościach.
Dosyć już tego- za dużo myślenia, za mało działania( to tez słowa mojej cyberterapeutki). Już 5 rano, początek zmiany, wsiadam w teleport.

-Aktualizacja bazy danych zakończona pomyślnie.
" Uwielbiam" ten semaforyczny głos w mojej głowie, który wskazuje,że znów zaczynam od nowa. Dźwigam się na ramionach i przytrzymuję metalowych prętów nad bazą aktualizacji. Dokręcam po kolei obie nogi. Mam specjalną parę do pracy na wysokościach. Tym razem dwa razy sprawdzam mocowanie śrub- będzie wstyd na cały wydział jak...

Ja od dłuższego czasu staram się zapamiętywać swoje sny. Pierwsza chwila po przebudzeniu to jest właśnie analiza tego co śniło mi się tuż przed przebudzeniem. Tuż potem staram się zapisać swój sen. Założyłam specjalny zeszyt, w którym staram się szybko notować swoje sny zanim jeszcze ulecą mi z głowy, chociaż tak się często dzieje. Wydaje mi się, że pamiętam, a jednak nie zdążę zapisać. Niemniej coś tam zapisuję trochę jak w transie, bo nie jestem jeszcze w pełni rozbudzona.

Ja od dłuższego czasu staram się zapamiętywać swoje sny. Pierwsza chwila po przebudzeniu to jest właśnie analiza tego co śniło mi się tuż przed przebudzeniem. Tuż potem staram się zapisać swój sen. Założyłam specjalny zeszyt, w którym staram się szybko notować swoje sny zanim jeszcze ulecą mi z głowy, chociaż tak się często dzieje. Wydaje mi się, że pamiętam, a jednak nie...

Jak każdego dnia budzik mam ustawiony na 6.30, jednak nie pamiętam już kiedy ostatni raz słyszałam jego dźwięk. Wstaję zanim on zadzwoni, nie potrzebuję go. Więc dlaczego zawsze go ustawiam? Nie wiem, może wtedy mam spokojniejszy sen...Zakładam na siebie miękki, cieplutki szlafrok i idę zrobić kubek gorącej kawy. Tak, ona jest mi bardzo potrzebna o poranku. Siadam w fotelu i się nią delektuję. Siedzę tak co najmniej godzinę. Dziwisz się, że mam tyle czasu? Po prostu wstaję przed szóstą. Czy nie wolałabym dłużej pospać? Oj nie, zdecydowanie nie. Ta godzina, jest jedyną godziną w ciągu dnia, którą spędzam w zupełnej ciszy. Uwielbiam ją. Rozmyślam o dniu poprzednim i planuję dzień dzisiejszy. Planów jak zawsze mam wiele, ale już wiem, że nie wszystkie je zrealizuję. Po prostu jak zwykle za dużo bym chciała zrobić...Minął mój czas relaksu, idę obudzić dzieci do szkoły i zaczyna się prawdziwy dzień.

Jak każdego dnia budzik mam ustawiony na 6.30, jednak nie pamiętam już kiedy ostatni raz słyszałam jego dźwięk. Wstaję zanim on zadzwoni, nie potrzebuję go. Więc dlaczego zawsze go ustawiam? Nie wiem, może wtedy mam spokojniejszy sen...Zakładam na siebie miękki, cieplutki szlafrok i idę zrobić kubek gorącej kawy. Tak, ona jest mi bardzo potrzebna o poranku. Siadam w fotelu...

Każdego dnia budzę się później niż planowałam. Zawsze mówię sobie, że pójdę spać wcześniej lecz siedzę do późna czytając ksiązkę lub grając w "LOLA". Wstaję z łóżka, jem jajecznicę z pomidorem oraz piję inkę, w kalendarzu odhaczam kolejny dzień do dnia, w którym ukażą się wyniki matur. Nastpnie siadam w fotelu nazwanym przeze mnie foksiążkolem (ustawilam go pod oknem by wygodnie czytało mi się w nim książki) i myślę co zrobić tego dnia by na jego koniec być z siebie dumną.

Każdego dnia budzę się później niż planowałam. Zawsze mówię sobie, że pójdę spać wcześniej lecz siedzę do późna czytając ksiązkę lub grając w "LOLA". Wstaję z łóżka, jem jajecznicę z pomidorem oraz piję inkę, w kalendarzu odhaczam kolejny dzień do dnia, w którym ukażą się wyniki matur. Nastpnie siadam w fotelu nazwanym przeze mnie foksiążkolem (ustawilam go pod oknem by...